Regret (Στα ελληνικά....)
- Trachanidou Eleni (nanito)
- Jul 13, 2017
- 2 min read
Όταν ήμουν μικρή είχα αποφασίσει πως ήθελα να μάθω "τον βασιλιά των οργάνων". Το πρώτο καιρό, με τον ενθουσιασμό και την ωραία ατμόσφαιρα έκανα όνειρα και φανταζόμουν τον εαυτό μου πρώτο βιολιστή.
Καθώς όμως τα πράγματα δυσκόλευαν και η πίεση από τη καθημερινότητα στοιβάζοταν, τόσο μειωνόταν και η όρεξη να πιάσω το δοξάρι. Λίγο η ατμόσφαιρα που χάλασε, λίγο η ευκολία του να παραιτήσε, και έτσι η μουσική μου πορεία έληξε στα τρία χρόνια της.
Θα αναρωτιέστε γιατί ανέφερα την ιστορία ενός παιδικού καπρίτσιου. Πολύ απλά γιατί αυτό το καπρίτσιο είναι ένα παράδειγμα δηλείας. Με ποια έννοια;
Η απάντηση είναι εύκολη.Κάθε φορά που αφήνεις κάτι απλά και μόνο γιατί αρχίζει να γίνεται λίγο πιο απαιτητικό, γιατί το αίσθημα της ευφορίας δεν υπάρχει τόσο δυνατά όσο πρώτα, γιατί η ορμή μειώθηκε τότε υποκίπτεις στη δηλεία σου. Επαναπαύεσαι στην στατική θέση που ελάχιστα ταρακούνησες.
Φθάνει έτσι μια μέρα που ένα μουσικό άκουσμα, στη περίπτωση μου, σου θυμίζει εκείνη την στιγμιαία δηλεία σου. Και τότε μετανιώνεις. Περισσότερο γιατί δεν άφησες τον εαυτό σου να εξελιχθεί.
Να δείξει τις ικανοτητες του.
Αναρωτιέσαι.
Και αυτή η απορία σου δημιουργεί ένα ελαφρύ αίσθημα θυμού για την προηγούμενη σου απόφαση.
Ποτέ δεν είναι αργά όμως!
Σίγουρα δεν θα είναι το ίδιο εύκολο να αρχίσεις πάλι από την αρχή. Ούτε το περιβάλλον θα είναι τόσο ανοιχτό. Ασχέτως περιεχομένου, οι δυσκολίες που είχες αντιμετωπίσει τότε, πρωτίστως στο μυαλό σου, θα ξαναεμφανιστούν .Αυτή τη φορά όμως, θα έχεις την ανάμνηση της δηλείας σου ως κίνητρο.
Ηθικό δίδαγμα;
Υπάρχουν φορές που τα πράγματα γύρω φαίνονται στρεσογόνα ή ανούσια.Η πίεση σε φέρνει στα όρια σου. Σε τέτοιες στιγμές κάνε ένα βήμα πίσω.Πάρε βαθιά ανάσα και δες τις πιθανές δυνατότητες που θα έχει η τωρινή πίεση στο μέλλον.
Αποφορτισμένος ξαναμπές στο ρεύμα και κολύμπα.
Ναι πέστροφα! ΚΟΛΥΜΠΑ!
Γιατί είναι καλύτερα να φθάσεις στο τέρμα, έστω και τελευταίος, παρά να απορείς για πάντα πώς ήταν ο τερματισμός!
Υ.Γ Ξέρω είναι λίγο βαριά τα κείμενα μου αυτές τις μέρες. Έπιασαν και οι ζέστες... Όμως το καλοκαίρι,πάντα μου φάνταζε ως εποχή περισυλλογής και ερωτημάτων. Πιο πολύ από την πρώτη μέρα του χρόνου. Αφού τώρα ουσιαστικά κλείνει μια σεζόν. Μέσα στην ηρεμία λοιπόν του καλοκαιρινού μεσημεριού, ακούστε τη “φωνή” της ζέστης και συνομιλήστε μαζί της. Όσο σοβαρή και αν γίνει η συζήτηση σίγουρα θα καταλήξετε σε κάτι “δροσερά” δυνατό. Αφού θα έχετε ένα ολόκληρο χειμώνα μπροστά για εφαρμογή του.