Παραμύθι, μύθι μύθι ...Μέρος #1

Γίνονται συζητήσεις για το διάστημα. Γίνονται συζητήσεις για την πίστη. Γίνονται συζητήσεις για τα reality, στο τσίρκο που λέγετε τηλεόραση. Ας κάνουμε λοιπόν και εμείς μια συζήτηση για ένα απλό και σχετικά σοβαρό θέμα. Ποιό είναι αυτό;

Μιας και η προηγούμενη εβδομάδα τελείωσε με ποιήματα, θα σας το δώσω με ένα παραμύθι.

Κάποτε σε ένα μακρινό μακρινό βασίλειο, ήταν δύο φίλοι. Ζούσαν ήρεμα τις ζωές τους. Ξέγνοιαστοι χωρίς πίκρες και καημούς. Ό,τι σκέφτονταν το κάναν δημιουργία. Και η ζωή κυλούσε. Μία μέρα, καθώς ο ήλιος έδυε, με βλέμμα ονειροπόλο ένας από τους δύο φίλους λέει ,

''Θα φύγω. Θα πάω να βρώ την τύχη μου στο δίπλα βασίλειο. Εκεί έχουν ό,τι θελήσουν''.

Ακούγοντας τα λεγόμενα του, ο δεύτερος φίλος απόρησε,

"Μα και εδώ έχουμε ό,τι θελήσουμε. Να πριν λίγες ώρες τελειώσαμε την τραμπολινομηχανή. Πόσο ωραία θα είναι αύριο, όταν την δοκιμάσουμε!"

"Δεν σου μιλάω για τραμπολινομηχανές και άλλα τέτοια ανιαρά πράγματα!", είπε με αποστροφή ο πρώτος φίλος. "Στο δίπλα βασίλειο, έχουν την πιο μεγάλη μηχανή που έχουν δεί ποτέ τα μάτια σου. Ή μάλλον δεν έχουν δεί! Αφού ποτέ σου δεν έχεις αφήσει αυτόν εδώ το τόπο."

"Κάποτε αυτός ο τόπος σου άρεσε", μουρμούρισε παραπονεμένα ο δεύτερος φίλος.

"Κάποτε. Τώρα δεν μου αρέσει. Ή μάλλον τον βαρέθηκα. Θέλω να δώ καινούριους τόπους. Το δίπλα βασίλειο και ύστερα το άλλο και το άλλο και το άλλο."

"Μα θα προλάβεις να δείς τόσα μέρη;", ρώτησε γεμάτος απορία ο πρώτος φίλος. Το βλέμμα του είχε αρχίσει να συννεφιάζει και δύο μικρές ζάρες σχηματίζονταν στο μέτωπό του.

"Εσύ είσαι απλά ο φίλος #2 μιας ιστορίας. Δεν γίνεται να πάς στο δίπλα βασίλειο. "

"Γίνεται! Ναι, είμαι ο φίλος #2. Χωρίς όνομα, πρόσωπο ή ηλικία. Όμως παραμένω ένας ήρωας αυτής εδώ της ιστορίας. Θα έρθεις μαζί μου; "​

​

Τα λεπτά πέρασαν, ο ήλιος έδυσε και οι δύο φίλοι έμεναν ακόμα στην άκρη του λόφου να ατενίζουν το ουρανό. Το βαθύ κόκκινο, σιγά σιγά έγινε μία σκούρη μώβ, μια μπλέ, μια μαύρη, αστραφτερή σκόνη .

"Θα έρθεις;"

"Δεν θέλω να φύγω από το βασίλειο! Μα τί σε έπιασε ξαφνικά; Χθές ζωγραφίζαμε το δρόμο για την λίμνη με τους κίτρινους βατράχους. Σήμερα θες να πάς στο δίπλα βασίλειο. Αύριο θα θές κάτι άλλο; Δεν ήσουν έτσι."

"Αλλάζουν οι άνθρωποι."

"Όχι σε μια μέρα"

"..."

"Και άν αλλάζουν, πως ξέρουμε ότι η απάντηση που θα σου δώσω τώρα δεν θα είναι άλλη αύριο;"

"Δεν το ξέρουμε"

"Και στηριζόμαστε σε αυτό;"

"Στηριζόμαστε και προσπαθούμε να πορευτούμε. Σήμερα εδώ, αύριο στο δίπλα βασίλειο... Η ερώτηση είναι , θα έρθεις;"

"Δεν ξέρω. Και αν χαθούμε στο δρόμο;"

"Θα ανακαλύψουμε κάτι καινούριο."

"Και αν χαθώ μόνο εγώ; Αν εσύ βρείς το δρόμο σου; Τι γίνεται με εμένα; Πού μένω εγώ;"

"Δε θα χαθείς. Κι άν χαθείς, θα σε βοηθήσω να βρείς το δρόμο που θες. Θα έρθεις;"

"Άλλαξες."

"Φτάνει!"

Η ώρα περνούσε. Τα ψηλά πράσινα χορτάρια παραπατούσαν σαν μεθυσμένα, στον κάμπο πέρα από το λόφο. Δύο πυγολμπίδες, έπαιζαν στην βάση της πέτρας, φωτίζοντας τις ελπίδες και τις αμφιβολίες των φίλων. Στο δίπλα βασίλειο, φώτα και θόρυβος έδιωχναν μακριά την ηρεμία που έδινε η φύση. Και ενώ η εικόνα ήταν μία, στα μάτια των δύο φίλων μας το είδωλο διέφερε.

#March #παραμύθι #fairytale #μερος #ενα #part #one #story #ιστορια #βασιλειο #φιλοι #σταματα #φοβαμαι #νεα #αλλου #περιπετεια #σκεψεις #thoughts #foodforthought #ponder #scared #stop #adventures #want #θελω #θα #ερθεις #will #you #follow #lostfound #χαθω #βρισκω #μονοπατι #δρομο #topic #συζητηση #plakakichannel #2018 #Google #read #Twitter #relationship #ανθρωποι #peope #αρθρο #νεο #new