Η αγκαλιά στα χρόνια του κοροναϊού

Δίδυμο Εκατοντάφυλλο

Αυτές τις μέρες με όλα τα μέτρα και τις ειδήσεις περί κοροναϊού και αποστασιοποίησης από κάθε κοινωνική συναναστροφή παρατήρησα ότι τελικά οι άνθρωποι είμαστε πολύ πιο κοινωνικά πλάσματα από όσο θέλουμε να κάνουμε τους εαυτούς μας.

Εν έτη 2020 οι περισσότεροι νέοι χαρακτηρίζουμε τους εαυτούς μας ως εσωστρεφείς εξωστρεφείς. Μεγάλες δόσεις εαυτού με λίγα διαλείμματα κοινωνικοποίησης.

Το οποίο, εν μέρη αποτελεί και την αλήθεια μας. Αφού σήμερα βάση insta, facebook, tiktok και των λοιπών σουαρέ σε καφετέρειες ,club και θέατρα οι συναναστροφές μας, κατά ένα μεγάλο ποσοστό, είναι πιο κενές και από τους δρόμους της πόλης τις πρώτες μέρες της καραντίνας!

Ωστόσο, μένοντας μέσα όλοι είδαμε τους εαυτούς μας να στρέφονται προς οικογένεια, φίλους και συγγενείς για στιγμές χαράς και αγαλλίασης. Ναι θα μάλωνες, εξαιρούνται οι ακραίες περιπτώσεις, όμως πάντα θα είχες ένα πρόσωπο να δείς. Να γελάσει, να προβληματιστεί μαζί σου. Οι κλήσεις πήγαιναν και ερχόντουσαν. Insta, Youtube lives, zoom και άλλα πολλά.

Η τεχνολογία στη έκκληση του ανθρώπου που ψάχνει για ανθρωπιά.

Και μέσα σε όλη αυτή την προφανή αμφισβήτηση της μέχρι πρότινος ταυτότητας μας, ήρθε και η σκέψη του πότε θα μπορέσεις να αγκαλιάσεις ξανά τους δικούς σου ανέμελα.

Πότε θα μπορέσεις να φιλήσεις σταυρωτά φίλους; Να γελάσεις, εκατοστά από τον άλλο;

Πότε δεν θα περνά και η παραμικρή φοβία από το μυαλό σου;

Τελικά είδατε που όλοι είμαστε μια μεγάλη οικογένεια;

Ασχέτως σχέσεων, ο ένας θέλει τον άλλο στη ζωή του.

Γιατί λοιπόν όταν λήγουν όλα αυτά το ξεχνάμε και συνεχίζουμε τους πολέμους;

Πόλεμο μεταξύ μας και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Χειραγωγούμαστε στο να πληγώνουμε τους γύρω μας ενώ ουσιαστικά κατατρώμε εμάς.

Πως γίνεται να αποζητάς την ζεστασιά των γύρω σου και ταυτόχρονα να τους την κόβεις με μια σου απόφαση;

Αναρωτιέμαι.