Ανάμνηση από κουλουράκια κανέλας

Αν είσαι σαν εμένα, σίγουρα έχεις μια υπέρμετρη αγάπη στα γλυκά. Γλυκά με σοκολάτα, γλυκά με σαντιγί, γλυκά με κανέλα. Ό,τι γλυκό ευπρόσδεκτο. Είναι όμως και μια κατηγορία που κερδίζει τον ζαχαρούχο αγώνα και βγαίνει πανηγυρικά πρώτη.

"Ποια είναι;", θα σκεφτείς. Θυμήσου λίγο εκείνο το απόγευμα Σαββάτου, που η μητέρα σου αποφάσιζε να πειραματιστεί με τη ζαχαροπλαστική και τα κρουασανάκια βουτύρου. Ξαφνικά όλη σου η εβδομάδα γέμιζε μικρά αφράτα ζυμαράκια απόλαυσης. Στη τάξη του δημοτικού ρωτούσαν αν μπορούν να δοκιμάσουν. Και εσύ, αν και δεν ήθελες, τα μοιραζόσουν γιατί κατά βάθος ήξερες πως στο σπίτι σε περίμενε άλλο ένα Σάββατο και άλλη μια δοκιμή σε κρουασανάκια με διαφορετική αυτή τη φορά γέμιση. Από τα ταξίδια που έχω κάνει στην μέχρι τώρα ζωή μου, ένα συμπεριλάμβανε δοκιμή κρουασάν απο τους master του είδους. Στο Παρίσι λοιπόν, δίπλα από το ξενοδοχείο υπήρχε ένας τοπικός φούρνος. Για τις 7 ημέρες που μείναμε, είχαμε αποκτήσει τον τίτλο του θαμώνα.Τόσο που φεύγοντας η ταμίας μας χαιρετούσε λες και αποχωριζόταν φίλους (βλέπεις Έλληνες και πλούσιο πρωινό πάνε πακέτο). Εκείνα τα κρουασάν, που λέτε, ήταν τόσο βουτυρένια. Με το που έμπαινες στο χώρο αισθανόσουν σαν χαρακτήρας σε κινούμενο, που η μυρωδιά ενός φαγητού τον σηκώνει από το έδαφος οδηγώντας στο πολυπόθητο έδεσμα. Πεντανόστημα εκείνα τα κρουασάν!

Όσο νόστιμα όμως και να ήταν, η ανάμνηση τους δεν συγκρίνεται με τίποτα μπροστά στην γεύση που είχαν εκείνα τα ερασιτεχνικά κρουασανάκια της μαμάς κάθε Σάββατο απόγευμα.Μπορεί το σπίτι να μην γέμιζε την τόσο παραδεισένια μυρωδιά. Μπορεί η ζύμη να μην ήταν τόσο πετυχημένη κάθε φορά, μιας και η συνταγή άλλαζε ανάλογα το πείραμα. Η γέυση τους όμως έχει μείνει μαζί μου μέχρι και σήμερα, μέσα στην καρδιά μου.

Σου έχει τύχει ποτέ ένα φαγητό να χορταίνει με παράξενο τρόπο την ψυχή σου; Ίσως αυτή είναι και η ιδιαιτερότητα του "μαμαδίστικου" φαγητού, στη προκειμένη γλυκού.

Τις προάλλες το απόγευμα, λοιπόν, καθώς μεγάλη πλέον έκανα τα δικά μου πειράματα με κουλουράκια, θυμήθηκα εκείνα τα Σαββατιάτικα απογεύματα και γέλασα. Για τις αναμνήσεις που τόσο απλόχερα με μικρά πράγματα σου χαρίζει η οικογένεια σου. Αναμνήσεις που επανέρχονται κάθε τόσο σε άσχετες στιγμές της ενήλικης ζωής.

Η επιτυχία από τα κουλουράκια ήταν μεγάλη. Δεν ξέρω ακόμα αν ήταν η συνταγή ή αν ενδόμυχα ξύπνησε, λιγάκι σε όλους μας, αυτή η ανάμνηση από το βούτυρο και αλεύρι στο τραπέζι της κουζίνας...

Υ.Γ.

Έχω καιρό να γράφω κάτι στο Blog! Αυτή την περίοδο είμαι λίγο πιο δραστήρια στο κανάλι του blog στο Youtube. Εκεί τα πράγματα είναι λιγότερο προσωπικά αλλά εξίσου δημιουργικά. @plakakichannel , τσέκαρε το.

Μέχρι το επόμενο κείμενο, ευχαριστώ που διαβάζεις τις σκέψεις μου και ελπίζω να τα πούμε είτε στα social (@plakakichannel) είτε από το newsletter του blog.

Μέχρι την επόμενη φορά, καλημέρα😊