Είναι ο συμβιβασμός η καταστροφή των ονείρων;

Η αλήθεια είναι ότι η συγγραφική έμπνευση και εγώ δεν τα πήγαιναμε και πολύ καλά τον τελευταίο καιρό. Λίγο η καθημερινότητα, λίγο το λεγόμενο writer's block, λίγο που επανήλθε ξανά η ζωή στα προ-COVID, η συγγραφή ήταν κάτι που με απασχολούσε ελάχιστα.

Έτσι πήρα αυτό το διάλειμμα κοντά δύο χρόνια από το τελευταίο μου άρθρο.

Σας έχω νέα! Επέστρεψα.

Ετοιμάζω πολλά όμορφα πράγματα κάτω από την επωνυμία plakakichannel, τα οποία ελπίζω να αρέσουν τόσο σε εσάς, όσο και σε εμένα.

Αυτά όμως θα τα πούμε με τον καιρό, πάμε λίγο στο σημερινό άρθρο.

Είναι ο συμβιβασμός η καταστροφή των ονείρων ή απλώς μια ευκαιρία για δημιουργία νέων; Όσοι ακολουθείτε το κανάλι από το μακρινό 2014 (πάνε και δέκα χρόνια τώρα!), γνωρίζετε ότι οι πιθανότητες των επιλογών στη ζωή είναι ένα αγαπημένο και ταυτόχρονα τρομερά οδυνηρό θέμα ανάπτυξης!

Λένε πως ο άνθρωπος τη στιγμή που παύει να ονειρεύεται χάνει τη θέλησή του για ζωή. Πως τα όνειρα είναι η κινητήρια δύναμη για όλα. Όσο οραματίζεσαι το μέλλον, τις επιτυχίες ή αποτυχίες παίζεις με τις πιθανότητες και ό,τι αυτές μπορούν να φέρουν. Γι' αυτό άλλωστε και τα όνειρα διατηρούν στενή σχέση με τη νεότητα αιώνες τώρα. Ο Κολόμβος είχε όνειρο να ανακαλύψει τον νέο κόσμο, οι ευγενείς της Ισπανίας και της Γαλλίας να αυξάνουν τις εκτάσεις τους και οι ναύτες να ζουν σε μια καινούρια χώρα όπου δεν θα ήταν πλέον τα αποβράσματα της ευρωπαϊκής κοινωνίας. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είχε ένα όνειρο, να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι ως αυτό που είναι ανεξάρτητα από την παλέτα τους. Η συγγραφέας αυτού του άρθρου έχει όνειρο να προαχθεί από φύλακας της πτέρυγας των πιθήκων σε ξεναγός του τμήματος των λύκων.

Στα όνειρα πάντα κοινός παράγοντας είναι η εξέλιξη. Η αλλαγή επί της τωρινής κατάστασης του ατόμου. Είναι οξύμωρο το πώς κάτι τόσο στενά συνδεδεμένο με το πέρας του χρόνου έχει πάρει τη θέση του δίπλα στη νεότητα. Ο νέος άνθρωπος κάνει όνειρα γιατί φαινομενικά έχει όλο τον χρόνο να κυνηγήσει αυτά που θέλει. Ο γηραιότερος δεν κάνει όνειρα μιας και έχει "ροκανίσει" το περιθώριο του. Μένει να αποδέχεται αυτά που πέτυχε, όσα κι αν υπάρχουν, αφήνοντας χώρο στους νέους.

"Τόπος στα νιάτα", που λένε και στην τηλεόραση. Τόπος στο άμαθο, αφελές νέο. Να αγωνιστεί, να πέσει, να σηκωθεί, να ματώσει και ανάλογα να πάρει τη θέση του στο βάθρο του χρόνου. Και πάλι από την αρχή.

Πόσο κυνικό. Πόσο μίζερο. Πόσο απελπιστικά περιοριστικό!

Αυτός ο συμβιβασμός που έρχεται με τον χρόνο. Ή, ακόμα καλύτερα, προωθείται από το σύνολο. Μια μικρή επισήμανση: υπάρχει αυξομείωση. Μπορεί να μιλάμε για κάποια χρόνια, μέρες ή ακόμα και δευτερόλεπτα. Άλλωστε, είπαμε ότι τα όνειρα είναι για τους νέους.

Κάποιες φορές όμως οι ίδιοι οι νέοι επιθυμούν να μεγαλώσουν και να συμβιβαστούν, όντας φαινομενικά στην αρχή της πορείας τους στο όνειρο. Είτε γιατί θα εκπληρώσουν κατ' αυτόν τον τρόπο το αίτημα του δικού τους ονειροπολήματος είτε επειδή δεν βλέπουν την καθαρή πορεία προς αυτό και συμβιβάζονται με ό,τι μπορεί να τους φέρει ο χρόνος. Αναπλάθουν το υλικό και βγαίνουν στο μονοπάτι με καινούριο χάρτη ανά χείρας.

Στον Όμηρο υπάρχει για τον Οδυσσέα η Ιθάκη. Μια σταθερά. Ένας στόχος, ένα όνειρο. Οι διάφοροι συμβιβασμοί στην πορεία του ταξιδιού του τον απομακρύνουν από το τέλος του, τον κρατούν νέο και μάχιμο. Παροδικά συμβιβάζεται, γίνεται ο 'Κανένας', ο εραστής, ο πανούργος ξένος που μηχανεύεται Δούρειους για τη νίκη άλλων. Στο τέλος όμως γέρος σαν το σκύλο του βρίσκεται πάλι στο όνειρό του. Την Ιθάκη. Αλλαγμένη από τα τόσα χρόνια απουσίας του, μιας και οι συμβιβασμοί της νεότητας θυσίασαν την ασφάλεια του αρχικού ονείρου. Βρίσκει μια Πηνελόπη κουρασμένη να υφαίνει τον αργαλειό της και πολλούς μνηστήρες να τρώνε το βιός του. Το όνειρο που κάποτε είχε. Αυτό γιατί στα χρόνια του, παροδικά παραμέλησε το όνειρο της επιστροφής. Ένιωσε την έξαψη της αρχικής νίκης, βίωσε την αδρεναλίνη της επιβίωσης, εφησυχαστηκε από τα όμορφα λόγια μιας παρουσίας. Κοινώς, έκαμψε το όνειρο και δημιούργησε ανά περιόδους άλλα μικρότερα.

Η φύση του ήταν ίδια από την αρχή του ταξιδιού του. Βασιλιάς, έξυπνος και προκομμένος. Όμως αυτά τα χαρίσματα μόνο δεν θα έφθαναν για να μπορέσει να πετύχει το όνειρο της επιστροφής από την Τροία. Έπρεπε να συμβιβαστεί προσωρινά, για να δει αν η επιθυμία της νεότητάς του ήταν κάτι που εύκολα άφηνε και αν καινούρια όνειρα δημιουργούνταν, ή αν το αρχικό του μεγάλο όνειρο ήταν αυτό που τελικά του έδινε το νόημα να συνεχίσει.

Δεν είπαμε κάτι περισσότερο από αυτά που γράφει ο Καβάφης στην "Ιθάκη", και όμως πόσα ακόμη μπορούν να ειπωθούν στις πιθανότητες των ονείρων μας;

Δεν πιστεύω ότι τα όνειρα χάνονται, ή ο συμβιβασμός είναι η καταστροφή τους. Ίσως η παροδική απόσπαση της προσοχής που χρειάζεται ο άνθρωπος για να μπορέσει να κατανοήσει τον δρόμο προς το όνειρό του. Αν είναι αρκετά δυνατός, ακόμη και ο πιο μεγάλος συμβιβασμός δεν θα μπορέσει να τον σταματήσει από το να πετύχει και να συνεχίζει να ονειρεύεται.

Όσοι μένουν στα όνειρα χωρίς να ξυπνούν που και που, απλώς δεν ξέρουν να ονειρεύονται. Όσοι δεν συμβιβάζονται, δεν ξυπνούν. Και όσοι μένουν για πάντα ξύπνιοι στο συμβιβασμό τους, ζουν ένα ατέρμονο τέλμα χαραμίζοντας τα δώρα των νέων τους ονείρων. Εκείνων που είτε θα τους δείξουν την αξία του ενός και μοναδικού ονείρου ή θα τους χαρίσουν νέα όνειρα για τον νέο τους εαυτό.

Να ονειρεύεστε λοιπόν, αγαπημένοι πλακατσιώτες μου, να συμβιβάζεστε παροδικά και μόνο για να θρέψετε τα όνειρα σας. Ο κόσμος έχει τόσο σκοτάδι όσο και φως. Μην αφήνετε τίποτα να σας στερήσει την εμπειρία της ζωής σας. Όσους φραγμούς κι αν συναντήσετε μπροστά σας.

Τα λέμε την επόμενη φορά.

Γεια σας!

books about self-improvement

Να ονειρεύεστε λοιπόν, αγαπημένοι πλακατσιώτες μου